با سلام
موضوع درس این هفته ارتباط سیاسی


تعريف ارتباط سياسي:
ارتباط سياسي انتقال عمدي يك پيام سياسي از فرستنده به گيرنده با هدف ايجاد تغيير در رفتار، گفتار و پندار مخاطب است آنگونه كه فرستنده مي‌خواهد. ارتباطات مايه اصلي زندگي سياسي است و بدون بهره‌گيري از مسائل ارتباطي، نظامهاي سياسي نمي‌توانند به تفكر سياسي مردم تأثيرگذار باشند.
انواع مدلهاي ارتباطي در ارتباطات سياسي:
1 – مدل ارسطويي: اين مدل شامل سه عنصر اصلي است: پيام دهنده يا گوينده – گفتار و شنونده است. نقش پيام‌دهنده را رهبران سياسي ايفا مي‌كنند. پيام همان پيام سياسي است و پيام‌گيرنده مخاطب سياسي محسوب مي‌شود. اين مدل نشان‌دهنده جامعه‌اي است كه در آن روابط يكسويه در حوزه سياسي حاكم است. در اين جريان ساده ارتباطي عنصر پيام مستقيماً بين دو طرف مبادله مي‌شود و به وسايل انتقال نيازي نيست.
2 – مدل لاسول: جامعه‌شناس آمريكايي، الگويي را براي پاسخ دادن به پرسشهاي زير طراحي كرده است: چه كسي پيام مي‌دهد؟ چه مي‌گويد؟ به چه كسي مي‌گويد؟ با چه تأثيري مي‌گويد؟ و با چه وسيله‌اي مي‌گويد؟
نقد: برخلاف لاسول، در سالهاي اخير حساب كردن روي نظر بيننده و ارتباط با تماشاچيان اهميت يافته و از «الگوي لاسول» فاصله گرفته است.
3 – مدل پير شفه: در اين مدل ارتباطي، ارتباطات در جامعه به يك ذوزنقه‌اي كه در هر بخش آن گروههاي مختلف اجتماعي قرار دارد تشبيه شده است. در يك سمت آن قدرت است كه سعي دارد خود تصميمات را بگيرد و در ديگر سوي مردمي كه سعي دارند دخالت بيشتري در تصميمات داشته باشند. رسانه‌ها در اين ميان واسطه‌اند و نقش جلوگيري از فشار طرفين را دارند