* تقسیم بندی مخاطبان بر مبنای تمایزمتقابل بین گرایش و هدف:
۱) مدل انتقالی: فرآیند ارتباط اساساً بعنوان ارسال پیام ها یا علائم در طول زمان و به منظور کنترل یا اثرگذاری درنظر گرفته می شود. مخاطب بعنوان مقصد یا هدفی برای انتقال قصد مند معانی نگریسته می شود. در آموزش و مبارزات تبلیغاتی عمومی این مدل کاربرد دارد. همچنین درمورد استفاده های ابزارگرایانه از سوی مخاطبان می توان این مدل را بکار گرفت.
۲) مدل بیانی یا آیینی: ارتباط در قالب مفاهیمی مانند شراکت و مشارکت تعریف می شود. این تعریف باعث افزایش وجوه اشتراک بین فرستنده و گیرنده می شود تا اینکه گیرندگان را براساس مقاصد ” فرستنده” تبیین کند.
مقصود آن نه ارائه اطلاعات، بلکه بازنمایی باورهای مشترک است. ارتباط، ابزارگرایانه یا سودجویانه نیست و مخاطبان اساساً حکم شرکاء را در یک فرآیند ارتباطی دارند.
۳) مدل توجه: در این مدل منبع ارتباطی خواهان انتقال اطلاعات یا باورها نیست و تنها می خواهد توجه مخاطبان را جلب کند، بی آنکه اثرارتباطی رادرنظرداشته باشد. توجه مخاطبان در مقام “نظاره گران رسانه ها” تنها درگیری موقت آنها را با رسانه ها نشان می دهد و نه عمق درگیری آنها را.
* طبقه بندی مخاطبان براساس نوع روابط اجتماعی:
۱) مخاطبان بی تعلق
۲) مخاطبان دیرجوش
۳) مخاطبان نامتعادل

* طبقه بندی مخاطبان براساس درجه ویژگی های گروهی – اجتماعی:
۱) گروه های هم بسته
۲) گروه های پیوسته
۳) گروه های پایدار