بنام خدا

اتوبوس

روز 26/11/92 اولین روز از ترم دوم دانشگاه بودم که برای رفتن به کلاس از محل کارم خارج و در خیابان ولیعصر ، ایستگاه پارک ملت، سوار اتوبوس شدم.
اتوبوس پر از مسافر بود من هم با چند نفری که سوار شدیم وسط اتوبوس ایستادم در بین مسافرانی که ایستاده بودند تعدادی دانش آموز نوجوان دبیرستانی هم بودند که به مسافری نگاه می کردند و حرکات مسافر را زیر نظر گرفته و می خندیدند.
وقتی دقت کردم چیزی که توجه من را به خود جلب کرد جوانی با لباس های ساده و کهنه ومحاسنی نا مرتب بر روی صندلی نشسته بود که با دقت بین مسافران ایستاده نگاه می کرد و هر کسی که مسن بود یا به دلایلی امکان ایستادن نداشت صندلیش را به او می داد و پس از پیاده شدن آن مسافر می نشست و دوباره همین کار را تکرار می کرد. با این که کار آن جوان برای من و مطمئناً برای خیلی از افرادی که آنجا بودند و می دیدند جالب و تحسین برانگیز بود اما متاسفانه برای این نوجوانان که جوانان فردای ما هستند موجب خنده و سرگرمی و مسخره کردن آنها شده بود.
البته به یقین هستند نوجوانان و جوانانی همچون آن جوان ساده پوش، مودب اما واقعاً چرا بعضی از نوجوانان و جوانان مثل همین دانش آموزان به جای اینکه کارهای خوب را سرلوحه کار خود قرار دهند و از آن تقلید کنند از کارهای بد و غیر آموزنده پیروی می کنند. مطمئناً اگر کار این جوان را یک فرد خارجی انجام می داد یا در یک فیلم خارجی می دیدند مورد تشویق و تحسین قرار میگرفت و آن را دلیل بر فرهنگ و تمدن آن کشوری می دانند که فرد در آن رشد کرده است . مگر ما چه چیزی از دیگران کم داریم همین فرهنگ، همین احترام به بزرگترها و همین نوع دوستی و... از چندین هزار سال پیش قبل از اینکه حتی برخی از همین کشورها کشف شود در بین مردم ما بوده و چه بسا از ما به کشورهای دیگر انتقال یافته . اینجا تنها سئوالی که برای من پیش آمد این است که واقعاً مقصر کیست ؟ جامعه یا خانواده ها ؟ چقدر خوبه که تاریخ و پیشینه فرهنگی کشورمان را از دوران کودکی به بچه هایمان بیاموزیم .