در این متن قصد داریم به تحلیل چند مسأله بپردازیم. اول، مسایلی را که در حال حاضر از رهگذر آن نسبت به قابلیت حیاتی فرهنگ و اهمیت آن به عنوان یک موضوع جامعه شناختی ابراز تردید می شود مورد تامل قرار می دهیم. دوم، شرایطی را که بر خلاف مورد بالا موجب تشدید توجه به فرهنگ شده است مورد برسی قرار می دهیم. سوم، تبار شناسی مفهوم فرهنگ را هم در وجه فی نفسه و هم در قیاس با با تبار شناسی تحولات سایر حوزه های فکری در گذشته و حال پی جویی می کنیم. چهارم، پرداختن به این مسأله که بیش از آن که به دلمشغولی جامعه شناختی نسبت به فرهنگ نیاز داشته باشیم به یک جامعه شناسی معطوف به فرهنگ و سرشار از تاکید بر مرکزیت فرهنگ نیاز داریم. در آخر به این بپردازیم که می توان با مطالعه فرهنگ مسایل مربوط به عرصه های جهانی را فهمید. طی دهه های اخیر این همه تعاریف که توسط دانشمندان علوم اجتماعی درباره فرهنگ داده شده است متضمن این معنا است که ما باید به جای خود فرهنگ از معضله فرهنگ بحث می کنیم. سالینز می گوید که ما باید درباره چیزی که رونالد رابرتسون فرافرهنگ می خواند و متضمن رابطه فرهنگ با ساخت اجتماعی و با کنشهای فردی و جمعی است تامل بیشتری کنیم. بخش عمده ای از نظریه اجتماعی از زمان روسو به این سو متضمن تلاش برای پرداختن به رابطه بین فرهنگ و ساخت اجتماعی و فرهنگ و کارگزار بوده است