فوكو فيلسوف مشهور فرانسوي و نظريه پرداز پسامدرنيسم در جريان انقلاب اسلامي ايران به تهران و قم مسافرت كرده و از نزديك شاهد وقوع انقلاب بوده است معتقد است كه اين انقلاب نمي تواند با انگيزه هاي اقتصادي و مادي صورت گرفته باشدزيرا جهان شاهد قيام و انقلاب مردمي بود كه مشكلات اقتصادي حكومت (پهلوي) ان در حد بزرگ نبود كه در نتيجه ان ميليون ها ايراني به خيابان ها بريزند وقيام كنند.ازاين رو ريشه اين انقلاب را بايد در جاي ديگري جستجو كرد....

از ديدگاه فوكو زبان و شكل و محتواي مذهبي انقلاب اسلامي ايران امري عارضي واتفاقي و تصادفي نيست بلكه در حقيقت اين رهبري مذهبي بود كه با تكيه بر موضع مقاوم وانتقادي سابقه دار در مكتب تشيع در برابر قدرت هاي سياسي حاكم و نفوذ عميق در دلهاي ايرانيان توانست انان را اينگونه به قيام وادارد ان هم عليه رژيمي كه بي شك يكي از مجهزترين ارتشهاي دنيا را داشت و از حمايت مستقيم امريكا و ديگر قدرت ها برخوردار بود او در خصوص نقش بر جسته رهبري انقلاب ايران مي گويد:

شخصيت ايت الله خميني پهلو به افسانه مي زند هيچ رئيس دولتي و هيچ رهبر سياسي اي حتي به پشتيباني همه رسانه هاي كشور نمي تواند ادعا كن كه مردمش با او پيوند چنين شخصي و چنين نيرومندي دارند.

به نظر فوكو روح انقلاب ايران در اين حقيقت نهفته است كه ايراني ها از خلال انقلاب خود در صدد ايجاد تحول و تغيير در خويش بودند.در واقع هدف اصلي انها ايجاد تحولي بنيادين در وجود فردي و در حيات سياسي و اجتماعي و در نحوه تفكر و شيوه نگرش خويش بود. ايرانيان خواهان اين بوده اند كه تجربه و نحوه زيستن خود را دگرگون سازند و براي اين منظور پيش از هر چيز خود را هدف قرار داده بودند. انان راه اصلاح را در اسلام يافتند اسلامي كه براي انان هم دواي درد فردي و هم درمان بيماري ها و نواقص اجتماعي بود.

فوكو براي درك انقلاب ايران مستقيما" به سراغ مردم انقلابي در خيابان ها رفته است.به نظر وي از نگاه مردم حكومت اسلامي از يك سو حركتي براي ارائه نقشي دائمي و تعريف شده به ساختار هاي سنتي جامعه اسلامي و از سوي ديگر راهي براي ورود ابعاد معنوي به زندگي سياسي بود.مفهوم معنويت گرايي سياسي بن مايه تحليل فوكو از انقلاب ايران را تشكيل ميدهد.به اين ترتيب فوكو انقلاب اسلامي ايران را انقلابي فرامدرن خوانده است.