(((حقوق و دولت)))

مبحث حقوق و دولت به سه بخش تقسیم میشود:

1))در زبان حقوقی ((دولت)) به دو معنی (خاص و عام) به کار میرود:

الف)دولت به معنی خاص:
دولت به مدیران کشور گفته میشود که سازمانهای اداری و اجرائی را دربر میگیرد.اداره این سازمانها به طور معمول به عهده هیات وزیران است و احتمال دارد به ریاست نخست وزیر یا رئیس جمهور تشکیل و هدایت شود.
ب)دولت به معنی عام:
دولت به معنی عام که مرادف با (حکومت)است و شامل تمام سازمانهای اداری قضایی و قانونگذاری میشود و وصف بارز آن (حاکمیت)و سلطه در روابط داخلی و بین المللی است.

2))شخصیت حقوقی دولت:

دولت" خواه به معنی (خاص یا عام) آن اداره شود"دارای ((شخصیت حقوقی))است"یعنی دارای وجود اعتباری و صلاحیت های ویژه ای جدا و مستقل از اعضاء و مدیران آن است.
قانون اساسی به منزله اساسنامه دولت است و در آن صلاحیت و حدود اختیار قوای سه گانه و سازمانهای اصلی دولت معین میشود و نمایندگان و دادرسان و مدیرانی که در مقام تصدی مشاغل عمومی تصمیم میگیرند"همه به نام و برای دولت است.در نتیجه مرگ و حجر و عزل و استعفای این اشخاص طبیعی به اعتبار تصمیمهای دولت گذشتهء آن صدمه نمیزندو شخصیت دولت را تغیر نمیدهد.

3))حاکمیت دولت:

در هر کشور سخن نهایی و آخرین را دولت میگوید.تصمیم او برتر از دیگران است و هیچ قاعده ای نمیتواند ارادهء حکومت را محدود کند.این سلطه نهایی را در اصطلاح ((حاکمیت)) مینامند.
قدرت دولت زمانی مشروع است که برای مصلحت ملت به کار رود و دولتی از این موهبت برخوردار میشود که برگزیده و منتخب ملت باشد.
((منبع کتاب مقدمه علم حقوق نوشته:دکتر ناصر کاتوزیان)) (گرد آورنده ناصر ابوالحسنی)