معنای دولت در زبان حقوقی:
1- عام : مرادف با حکومت است و شامل سازمانهای اداری ، قضایی و قانون گذاری است.
2- خاص: به مدیران کشور گفته میشود و شامل سازمانهای اداری ا، اجرایی است.

تقسیم کار دولت: قانون گذاری، قضایی ، اجرایی
وظیفه ی مجلس نمایندگان: قانونونگذاری
امور اجرایی و اداری با وزیران است.

معنای عام و خاص دولت دارای شخصیت حقوقی است.
انسانها پیکر و اندامی از دولت هستند. موجودی دارای شخصیت است که از خود اراده داشته باشد ، تصمیم بگیرد ،و انرا اجرا کند.

شخص حقوقی به دلیل ماهیت اعتباری خود:
شخصیت محدودتر از انسان دارد و حتی عالی ترین مصداق ان دولت تمام صلاحیت ها و حقوق و تکالیف انسان را ندارد.

قانون اساسی:
اساسنامه ی دولت است و در ان صلاحیت ها و حدود و اختیارات قوای سه گانه دولت تعیین می شود. تمام افرادی که در مقام تصدی مشاغل عمومی تصمیم می گیرند همه به نام و بری دولت است و مرگ انها هیچ تاثیری در اعتبار دولت ندارد.

حاکمیت دولت:
در هر کشوری سخن نهایی و اخرین را دولت میگوید. هیچ قاعده ای ئمیتواند ارده ی حکومت را محدود کند. این سلطه ی نهایی تمام صلاحیت هارا در درون خود دارد و ایئن را حاکمیت مینامند.
جوهر حاکمیت اقتدار و چیرگی است.
در پاره ای از ئظریه ها دولت منبع قدرت و حاکمیت است و به نیروی زمینی و ماورایی احتیاج ندارد.
نظر ازادی خواهان:
حاکمیت از ان ملت است و دولت به عنوان کارگزار و نماینده از ان بهره مند می شود0
در نتیجه مشروع بودن قدرت دولت زمانی ایجاد میشود که برای مصلحت ملت به کار رود.

حاکمیت در دولت های مذهبی از ان خداوند است.

دولت و اخلاق و مذهب:
این گروه خود را مقید به اخلاق و مذهب میداند.
مانند حکومت اسلامی و مسیحی

درجه ی وابستگی به اخلاق و مذهب متفاوت است .
1-دولتی عقیده درد بر خلاف قوانین شرعی قانون وضع نکند مانند قانون اساسی مشروطیت.
2-دولتی عقیده دارد تمام سازمان های قضایی و اداری را شرعی کند و دولت اسلامی یا مسیحی باشد.

دولت در کنار اخلاق و مذهب:
در این جریان دولت از هر جریان اخلاقی و فلسفی جداست و با رعایت قواعد ویژه بر اراده ی سازمانهای قضایی و سیاسی میپردازد. بی ططرف است و ابزاری در اختیار حکمرانان است.

لطفا مطلب خود را در تالار درس مقدمه علم حقوق درج نمایید.