گوش دادن پيش نياز ارتباط كلامي مؤثر است»، «گوش دادن يكي از دشوارترين رفتارهايي است كه انسان بدان احتياج دارد» و... اين ها جملاتي است كه در بيشتر كتب روان شناسي، مشاوره و راهنمايي، و ارتباطات مي توان يافت. آيا تا به حال به اين مطلب توجه داشته ايد كه گوش دادن يك مهارت است و در ارتباطات نقش مهمي دارد؟ لطفاً به اين تحقيق توجه كنيد:

رانكين، يكي از پژوهشگران پيشگام علم ارتباطات، در مطالعه اي به اين نتيجه رسيده است كه حدود 70 درصد از زمان بيداري نمونه هاي آماري او در ارتباطات مي گذرد. از اين زمان، بخش هايي به گوش دادن، سخن گفتن، خواندن و نوشتن مي گذرد كه نسبت هر يك از آن ها، به درصد، به قرار ذيل است:

گوش دادن: 45 درصد; سخن گفتن: 32 درصد; خواندن: 15 درصد; نوشتن: 11 درصد.

با توجه به اين ارقام مي توان دريافت كه بخش عمده اي از زمان ارتباطي انسان ها به «گوش دادن» مي گذرد. با اين وجود، هنوز بسياري از انسان ها «گوش دادن مؤثر» را يك مهارت نمي دانند، بلكه آن را مساوي با «شنيدن» مي پندارند. در حالي كه «گوش دادن» عملي ارادي است كه نياز به دقت و توجه دارد، اما «شنيدن» عملي غيرارادي است كه به دقت نياز ندارد.

اگر شما در يك تحقيق ساده از اطرافيان خود بپرسيد كه: «آيا خوب گوش مي دهيد؟» بيشتر قريب به اتفاق قاطعانه جواب مي دهند: «بلي» و حتي قايلند همه آنچه را كه طرف مقابل مي گويد، مي گيرند. اما متأسفانه پژوهش هاي متعددي عكس اين را نشان مي دهد. اين پژوهش ها بر اين واقعيت تلخ استوارند كه بيشتر ما گوش دهندگان خوبي نيستيم، بلكه اصلا گوش شنوايي نداريم.