انسان، هنر و تاريخ ارتباط


ارتباط و روابط عمومي قدمتي به اندازه تاريخ دارد و اگر بهتر بگوييم همزاد با آدمي است .در مرور دوره چهارم زمين شناسي كه هنر پيش ازتاريخ در اين زمان متبلور گشته، انعكاس، و زواياي ابتدايي انسان به چشم مي خورد. در بخش آخر اين دوره كه بشر پيش از تاريخ را در دامان خود آماده زيستن دسته جمعي نموده و پارينه سنگي نام گرفته ، نخستين مصنوعات دست آدمي از قبيل سنگهاي ناصاف و يا تكه پراني شده به چشم مي خورد . اما چيزي كه بيشتر از همه بر قدمت و گستردگي روابط انسانها تكرار مي شود ، نقوش بر سقف ديوار غارهاست و تلاش انسانها براي جستجوي زبان نمادين و نشانه اي با نقوش ساده و انتزاعي و بر پايه ايماني جادويي است . چنانچه معلوم است انسان صد ها هزارسال پيش با تكيه بر كَنده كاري بر بدنه غار وصخره و استخوان كه عموماً مشتمل بوده از هيكل آدمهاي در حال شكار و يا رقص دسته جمعي مردان و زنان ، سعي داشته نمادها و نشانه ها را تبديل به روند رومزگي خود نمايد و آسانتر به امورات جاري تن دهد و با تكيه بر دانش آگاهانه بشري و رسيدن به يك زبان مشترك و همچنين پيدا كردن راههاي ارتباطي از اين سمبل ها ياري گيرد . پس از آن پيكر تراشي ، ديوار نگاري ، مفرغ كاري ، عاج كاري ، زرگري ، ريخته گري ،شيشه كاري و ترصيع سنگهاي قيمتي در دوره هاي نوسنگي و هنر بين النهرين تبديل به جايگاهي جهت اطلاع رساني و نمود قبائل مختلف گرديد و پلي جهت انعكاس و انتقال جنگاوري ها و پيروزي شد . ‏
رفته رفته قوم سومري ها در ميانه هزاره چهارم و بنا به ضرورت ، خط ميخي را اختراع كردند و به وسيله آن باور ها و اهداف خود را به نواحي مجاور گسترش دادند .ظهور خط و لزوم استفاده گفتاري سبب گرديد تا زبان ها ناخواسته مدرن تر گردند و راه انتقال انديشه ها هموار تر گردد . زبان، همگاني ترين واساسيترين وسيله ارتباط اقوام و عامل انتقال اهداف مردم شد . زبان، زمان و مكان ، تاريخ و جغرافيا را در نورديد و شاخص مهم تحقق ارتباطات اجتماعيگرديد . اگر چه خط ، زبان و اعتقادات نقش بسزايي در ترويج ارتباطات دارا بودند. اما عنصر اوليه و اساسي روابط بر پايه ارتباط تصويري و ديداري در انسانهاينخستين شكل گرفت كه بر پايه رفتار و حركت مبتني بوده است . اين رفتار و واكنش ها غالباً به عنوان هنري خاموش و با تكيه بر اصول و عكس العمل ها ، خواستگاه كاربردي ترين روابط بين انسانها گرديد .‏
هنر هاي دراماتيك ( نمايشي ) ،به عنوان مثال هنر ميم ويا پانتوميم زماني شكل اجرايي به خود گرفت كه انسانها از بيان و توصيف پيام خود عاجز بودند . هنر پانتوميم با توسل به حركت و ميميك ( حالت هاي صورت ) توانست حرفهاي ناگفته را به راحتي انتقال دهد .‏
پژوهشگران عقايد اجتماعي در خصوص مفهوم ديدگاه عموم و رابطه آن با معيارهاي روان شناسانه عقيده دارند كه بسياري از اعضاء گروههاي اجتماعي بزرگ و پر جمعيت از نحوه برخورد و يا شناخت سازمان يافته برخوردار نيستند و به شكل گسترده اي در مفهوم نتايج به دست آمده به بحث نمي پردازند . اما گروههايي از مردم هستند كه حساسيت بيشتري نسبت به مسائل اجتماعي خود دارند كه اين گروه معرفت و آگاهي و نحوه رفتار را بنا خواهند كرد و عملاً در فعاليت ها مشاركت مي كنند كه در نهايت پيام هاي تجربي مربوط به مخاطب روابط عمومي را به خاطر مي آورند. پس به اين ترتيب فعالسازي رفتارها چه از روي متوليان روابط عمومي و چه از سوي مخاطبان اصلي آنها يعني مردم بهترين راه كسب آگاهي مي باشد . ‏
اين روند اقتدار گونه در تاريخ كه حكايت از تلاش بشر در بدست آوردن راههاي متفاوت ارتباطي است ، تضمين كننده آن است كه روابط عمومي به عنوان هنر در راس امور انسانها قرار داشته و در نهايت عامل اصلي انتقال تجارب ، خدمات و انديشه ها بوده است