خلاصه فصل دوم- محتوای پیمایش

روشهایی برای تعیین محتوای پیمایش که به بهترین نحو هدف های پیمایش را تأمین نماید عبارتند از:

-1 مصاحبه های توسعه ای: مصاحبه با کسانی که اطلاعات دارند مانند مصاحبه با مدیران عالی و افراد منتفذ جهت افزایش تعهد آنها نسبت به پیمایش است.

2- گروههای کانونی: به دو روش
الف- گروه کانونی قبل از پیمای
ب- گروه کانونی بعد از پیمایش

هدف آن کسب اطلاعاتی است که به گروه در طراحی سئوالات برای پیمایش کمک می کنند می باشد و از کسانی است که بعداً مورد نظرسنجی قرار می گیرند. تعداد نفرات معمولاً 6 تا 12 نفر است یک نفر بعنوان سرگروه که پرسش ها را مطرح می کند و فرد دیگر بعنوان ثبت و ضبط کننده اطلاعات می باشند و بقیه اعضاء گروه نظرات و عقاید خود را بیان می کنند.

3- پیمایش قبلی سازمان: از یافته های پیمایش های قبلی بعنوان پایه و مبنایی برای تفسیر بهتر نتایج استفاده میشود.

4- معیارها و شاخص های مشخص: دلایل استفاده از این روش:
الف- بررسی شباهت یا تفاوت های جامعه پیمایش شده
ب- برای ساخت یک معیار نیروی متخصص وجود نداشته باشد
ج- اعتبار و روایی شاخص های منتشر شده که قبلاً شناخته و تائید شده است.

5- منابع بایگانی: یک مشکل سازمانی می تواند انگیزه انجام یک پیمایش باشد که اطلاعات با ارزشی را می توان از منابع بایگانی و آرشیو شده بدست آورد.

6- نظریه ها و یافته ها (ادبیات) علمی: به معنی بهره گیری از یافته های علمی و نظری مانند مقالات، پایان نامه ها، تحقیقات و ... می باشد.

7- دیگر منابع: سازمانها ممکن است کنسرسیوم انجام دهند.
کنسرسیوم به معنی: گروهی است که اعضای آن بدنبال تأمین منافع سازمان خود هستند و موافقت می کنند بر اساس قواعد توافق شده با یکدیگر همکاری کنند تا بتوانند قدرت رقابت کلیه شرکتهای عضو را افزایش بدهند. و مزیت این فرایند کاهش هزینه های طراحی پیمایش و استانداردها می باشد که می توان عملکرد یک سازمان را ارزیابی کرد.

باتشكر:روحاني