دشت ری یکی از محدوده های جغرافیایی و وسیع و حاصلخیز مرکز فلات ایران است که از نظر طبیعی در حد فاصل ارتفاعات میانی سسلسله جبال البرز و کناره های شمالی و غربی کویر مرکزی قرار گرفته است.موقعیت و اقلیم مناسب این منطقه و آثار متعدد باستانی و تاریخی شناسایی شده از دوره های گوناگون در اهمیت و نقش ممتاز سرزمین ری در شکل گیری فرهنگ ها و روند آنها و برقراری ارتباطات درون منطقه ای و فرا منطقه ای صحنه می گذارد.از جمله آثار مهم و معروف دشت ری اثر تاریخی موسوم به «تپه میل»است.این اثر که به مناسبت ساخت و ساز های مرتفع روی یک برآمدگی به «تپه میل»شهرت یافته در جنوب شهر ری و در غرب جاده ارتباطی ری به ورامین در ناحیه قلعه نو قرار دارد.به نظر می رسد ارتفاع،دورنما و کارکرد متصور برای این اثر تاریخی باعث شده تا از آن به عنوان میل یا نشانه و راهنما ی مسافران و کاروانیانی یاد شود که از دیر باز به آمد و شد در این منطقه از سرزمین ری می پرداختند.تپه میل در تاریخ 11/11/1334 به شماره 407 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.به طور کلی بقایای فعلی و ساخت و ساز های موجود بر اساس سبک و ویژگی های معماری عمدتاًبه دوره ساسانی منصوب است.در باب کارکرد آثار تاریخی ساختمانی بازمانده دو نظر مطرح شده است:عده ای تپه میل را بقایای آتشکده معروف ری بر شمرده و شماری دیگر این محل را کاخ شکار معرفی می کنند.با توجه به فضا ها و شکل و سبک آثار موجود نظر دوم را می توان متحمل تر دانست.با این نگرش آثار معماری سطح تپه کاربری کاخ و جنبه حکومتی داشته و آثار پایین دست شامل میان سرا و رواق و اتاق های با پلان مستطیل شکل محل استقرار وابستگان به اردوی حکومتی و شاید عوامل نگهبانی و خدماتی بوده است.
پایگاه میراث فرهنگی ری باستان
شهریور یکهزارو سیصدو نود و یک