یکی از مالیات‌های متداول دریافتی در سال‌های نخست پس از انقلاب مشروطه، "مالیات اغنام و احشام" یا همان چارپایان اهلی بود.کسب در آمد از دامداران و به ویژه کوچ نشینان و ایلات بزرگ وکوچک آن زمان ایران هدف اصلی از ایجاد چنین مالیاتی توسط دولت مردان دوران قجری بود. اما با آغاز حاکمیت رضا خان و تلاش او برای یک‌جانشین و ساکن کردن ایلات وضعیت دریافت این نوع مالیات نیز زیر سوال رفت. سرانجام در بیست و یکم مرداد ماه سال 1307 اهالی هفتمین مجلس شورای مشروطه، به دستور رضا خان قانونی را به تصویب رساندند که باید آن را نوعی امتیازدهی به عشایری دانست که سیاست شاه را برای ساکن شدن در یک مکان معین پذیرفته بودند. متن این قانون تک ماده‌ای به شرح ذیل بود:" مجلس شورای ملی مالیات اغنام و احشام مصرحه در ماده هفتم قانون مالیات املاک اربابی مصوبه 20 دی ماه 1304 را از تاریخ‌تصویب این قانون الغاء می‌نماید و مالیات مزبور فقط از ایلاتی گرفته می‌شود که هنوز تخته‌قاپو نشده ییلاق و قشلاق می‌نمایند و اخذ بقایای مالیات‌مراعی و مواشی نیز موقوف خواهد بود."