فامیل‌دار شدن ایرانیان (قانون در گذر تاریخ)
‫شناسایی هویت افراد ساکن کشور یکی از مهم‌ترین دغدغه های حاکمان ایران درسال های پس از مشروطه بوده است. درهمین راستا نمایندگان دوره ششم مجلس شورای ملی در بیست مرداد ماه سال 1307 قانون 16 ماده ای "سجل احوال" را تصویب کردند تا این سند نشان دهنده هویت ایرانی افراد شود. در ماده نخست این قانون آمده بود:"پس از تصویب این قانون و انقضای مدت یک سال از تاریخ تصویب این قانون و تأسیس دفتر سجل احوال باید در هر حوزه سجل احوال تمامی ساکنان آن حوزه دارای ورقه هویت باشند. اشخاص ذکوری که سن آنها بیش از 17 سال است باید شخصاً برای اخذ ورقه هویت به مأمور سجل‌احوال مراجعه کنند. مسئول اخذ ورقه هویت صغار ولی خاص (‌پدر جد یا وصی منصوبی که وصایت او مسلم باشد) یا قیم صغیر است مأموران‌سجل احوال موظف هستند پس از تشخیص صحت اظهارات اظهارکنندگان ورقه هویت صادر نمایند. زنها شخصاً یا به وسیله وکیل ثابت‌الوکاله ورقه هویت خواهند گرفت. دلایل و مدارک مأمور سجل احوال بر تشخیص خود و دلایل و مدارک اظهارکننده باید در صورت‌ مجلس قید و در دوسیه ضبط شود."همچنین ماده سه قانون فوق این گونه تنظیم شده بود:"هر شخصی باید برای خود اسم مخصوصی انتخاب کند. زوجه و تمامی اولاد واحفاد ذکور آن شخص و همچنین تمامی اولاد و احفاد اناث‌او مادام که شوهر اختیارنکرده‌اند به آن اسم مخصوص که نام خانوادگی است موسوم خواهند بود.