چکیده:
ميراث فرهنگي هر كشور يكي از اساسي ترين اركان تحكيم هويت ايجاد خلاقيت و خودباوري ملي است. پژوهش در زمينه هاي مختلف آن موجب روشن شدن ابهامات تاريخي، شناخت ارزشهاي حاصل از حيات طولاني جامعه و تسريع ارزشهاي نهفته در ميراث فرهنگي به حيات امروزين جامعه مي شود و بالقوه قادر به تعيين مرزهاي فرهنگي جوامع بشري بوده و حداقل يكي از عوامل اصلي بازشناسي ملتها وكشورها از يكديگر است. شرايط طبيعي، وسعت زمين، موقعيت ژئوپلتيك و مهارتهايي كه طي قرون متمادي صورت گرفته است سبب پيدايش تمدنهاي متعددي در نواحي مختلف ايران شده است.

سه واژه میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، از جمله مفاهیمی هستند که عموما به جهت اشتراکات سازمانی، در کنار یکدیگر قرار می گیرند و این در حالی است که درک درستی از مفاهیم چنین واژه هایی در جامعه ای مانند ایران وجود ندارد. در این راستا می توان گفت که صنایع دستی می تواند یکی از شاخه های میراث فرهنگی یک جامعه بشمار آید و ما زمانی می توانیم از گردشگری در کنار این موارد استفاده نماییم، که بخواهیم مفاهیمی فرهنگی و آگاه سازانه ای را از طریق مبحث گردشگری به جامعه برسانیم. کمتر پژوهشگر و محققی وجود دارد که موافق نگاهی صرفا صنعتی به میراث یک جامعه باشد و درآمدزایی را هدف نهایی استفاده از میراث فرهنگی یک کشور بداند.
کشور ایران چه از لحاظ جغرافیا و زیست بوم، بدون در نظر گرفتن پتانسیل های فرهنگی فراوانی که در دل خود دارد، با مدیریت و برنامه ریزی صحیح می تواند به تنهایی درآمد بالایی را در امر گردشگری داشته باشد. اما برخورداری کشور ایران از میراث فرهنگی غنی نیز می تواند گردشگری صرفا اقتصادی را به گردشگری فرهنگی و با محوریت آگاه سازی در این زمینه تبدیل کند. متاسفانه تاکنون به مفهوم میراث فرهنگی در ایران به خوبی پرداخته نشده است. شاید بسیاری از مردم ایران میراث فرهنگی را تنها به ارگان و سازمانی نسبت می دهند و این در حالی است که میراث فرهنگی مفهومی بسیار پیچیده و گسترده دارد.