زندگي فردي و اجتماعي آدميان در ميان جوامع خود همواره وابسته به محدوديتي از زمان شروع تا زمان
ختم آن است. از اين رو به طور اساسي آنچه كه عملاً به بهره برداري وانتفاع فردي و اجتماعي مي
انجامد، دوره اي است كه از گذار دوران بلوغ و پيش از ورود به دوران از كارافتادگي مي باشد، كه
شامل حداكثر فعاليت انسانها است. به عبارت ديگر تاريخ تحولات اجتماعي در عمل منبعث از دوران
مياني زندگي افراد است. در اين صحنه از زندگي است كه انسان ميتواند صورتي از شكوه و جاودانگي
را در فعاليتهاي مختلف زندگي از خود به جاي بگذارد. از همين روي دريك جامعه كه متشكل از
گروهاي مختلف اجتماعي مي گردد، جدا از محورهاي اكتسابي مربوط به زندگي و نحوه گذاران آن در
طريقه شكل دهي به سيستم فكري نسبت به مفهوم رندگي، نقش گسترش زمينه هاي پرورشي و آموزشي
بسيار مهم و حياتي مي نمايد ...