روابط تلویزیون با فرهنگ
تلویزیون می تواند برای قشرهای اجتماعی بالاتر یک محرک باشد. گرچه ممکن است تلویزیون از نظر فرهنگی ارائه کننده یک فرهنگ پوچ، سطحی و ناقص باشد و برای شناخت فرهنگ واقعی مانع ایجاد کند یا به قولی تلویزیون " فرهنگ بازاری یا بی مصرف " ارائه دهد. فرهنگ جمعی و فرهنگ واقعی را باید از هم تفکیک کرد.عموماً معتقد هستند واتفاق نظر دارند که تلویزیون به تنهایی نمی تواند از نظر فرهنگی وسیله ای کافی به شمار آید و مثلاً نمی تواند جانشین کتاب شود. در حالی که تلویزیون نوعی محرک یا مکمل است، خود دارای محتوای واقعی فرهنگی نیست.
آثار و نقش تلویزیون :
تلویزیون انسان را افسون می کند و امکان می دهد که امور و افکار را به نحوی که هستند بشناسیم. تلویزیون پنجره کوچکی به روی مخاطب باز می کند. تلویزیون در عین حال خطا کار است،ما را از زندگی واقعی منحرف می کند. در مورد تأثیر تلویزیون نباید در سطح فردی قضاوت کرد بلکه باید به تعمق در توده وسیع مردم پرداخت.
تأثیر تلویزیون بر کودکان :
تلویزیون کودکان را از کارهای تحصیلی باز می دارد. به آنان صحنه های خشونت آمیز ارائه می کند،عواطف آنان را جریحه دار می سازد. و آنان را خیلی زود به طرف زندگی بزرگسالی سوق می دهد،و از طرفی امکان دستیابی به برخی از دانستنیها را فراهم می کند،محرک حس کنجکاوی درکودکان است.
امور جنبی ، خشونت و تلویزیون :
عمل خشونت آمیز در معنای وسیع خود به هر نوع سوء استفاده از قدرت و یا اعمال فشار اطلاق می شود. بدرفتاری،ضرب و جرح،ایجاد اجبار و وارد کردن آسیب های جسمانی است.(فحش و توهین). در برخی موارد خشونت با جنایت آمیخته است. گرچه جنایت به معنای رفتار جنایی یا عمل منحرف است اما خشونت یک نوع ایدئولوژی سیاسی است مثل جنگ.
اعمال خشونت آمیز در جوامع صنعتی و شهری متداول است و یکی از عوامل آن را تلویزیون می دانند. اولین شاهکار ادبیات ایلیاد و ادیسه (هومر) مشحون از صحنه های خشونت آمیزی است که مرتبط با فضای اجتماعی آن زمان است.
اثر پیام های تلویزیونی بر مردم :
الف – اثرات آنی و اختلالات احتمالی در زمان کوتاه،مانند
: دلواپسی،بیخوابی،رضایت یا عدم رضایت و یا هر نوع ناراحتی.
کودکان بیش از بزرگسالان از دیدن اعمال خشونت آمیز منقلب می شوند و یا به وحشت می افتند. اسلحه گرم کمتر از اسلحه سرد ایجاد وحشت می کند و شمشیر کمتر از کارد موجب بروز وحشت می گردد و صحنه های مرتبط با داستانهای معمولی که قهرمانانی شناخته شده دارند،کمتر از دیگر صحنه ها دلواپسی پدید می آورد. از طرف دیگر خشونت زمانی که در عملی شبیه واقعی تجلی می کند اثرات مخرب بیشتری بر جای می گذارد.
ب – آیا این پیام ها اثرمستقیمی بر رفتار دارند و به عنوان مثال تمایل به تقلید را برمی انگیزند ؟
در این مورد داده های موجود جزئی و اندک هستند. از چند جنایت به عنوان مثال یاد می شود که توسط افرادی صورت گرفته است که آنچه را در سینما یا تلویزیون دیده اند عیناً تقلید کرده اند. برنامه های تلویزیونی راه خشونت را نشان می دهند. وسایل ارتباط جمعی به تنهایی اثراتی بر کودکان ندارند،محیط اجتماعی،مشارکت فرد در گذران اوقات فراغت و فعالیت های اجتماعی نیز در این امر تأثیر گذار است.
ج – اثر کلی مجموعه وسایل ارتباط جمعی بر حالات روانی و رفتار افراد و گروهها چیست ؟ آیا به عنوان مثال افراد با دیدن تلویزیون خشن تر از پیش می شوند ؟
بررسی های هملویت بر روی کودکان حاکی از آن است که تأثیر تلویزیون بر رفتار تهاجمی ضعیف است. دانشمندان در مورد قهرمانان داستانهای مصور نشان می دهد که این تصاویر تهاجمی،تخیلی در بین کودکان سرخورده برمی انگیزند لیک کمتر تهاجمی واقعی از آنان منشأ می گیرد. کودکان متکی به خانواده بیش از آنهایی که به گروه همسالان تکیه دارند برنامه های خشونت آمیز را می پسندند. کودکانی که بیش از همه برنامه های خشونت آمیز را دوست دارند آنهایی هستند که علیرغم پیوند با گروه همسالان ،خانواده را همچون گروه مرجع می پذیرند. همواره چنین می پندارند که موجبات رضای خانواده خود را فراهم نمی آورند. از این رو نوعی سرخوردگی احساس می نمایند. بطور کلی توقعات خانواده بیش از گروه همسالان است و بچه هایی که خانواده گروه مرجع آنان است اغلب بیش از دیگران احساس سرخوردگی می نمایند.
مطالعات روی کجروها نشان می دهد که اینان هم در تلویزیون، هم در سینما و هم در داستانهای مصور داوطلب تماشای صحنه های خشونت آمیز هستند. تلویزیون و سینما وسیله ای جهت فرار از واقعیت است که خود اغلب با نوعی سرخوردگی پیوند دارد.
تأثیر صحنه های خشونت آمیز که توسط وسایل ارتباط جمعی پخش می شوند در رفتار تهاجمی مستقیم نیست. آنهایی که آمادگی قبلی برای رفتار خشونت آمیز دارند بیشتر به دیدن نمایش های خشونت آمیز می روند.
]وسایل ارتباط جمعی موجب ایجاد کجروی نیست و این واقعیت به ثبوت رسیده است. شخصیت کجرو از صحنه های خشونت آمیز تغذیه می نماید و از آن در جهت حل تضادهای درونیش بهره می گیرد.[
دیدگاه دیگر آن است که تأثیر صحنه های خشونت آمیز از تلویزیون، قبح عمل را کاهش می دهد، به عنوان محرک عمل می کند و حتی در کسانی که آرام و نجیب اند،اعتیاد به تماشای صحنه های حاوی خشونت به کاهش حساسیت در برابر درد دیگران و یا خشم نسبت به خشونت منجر می شود.
وسایل ارتباط جمعی همچنان که انسان کجرو پدید نمی آورند لزوماً به پیدایش انسانهای منحرف،عقده دار و شهوتران نمی انجامند. در کشورهایی که تلویزیون توسط دولت اداره می شود از این نظر (آزادی و بی بند و باری،ابتذال و...) بیشتر مورد کنترل واقع می شود و حامی خانواده است.
علامت های خاص،سانسور و ... از جمله موارد حمایتی از کودکان و خانواده است.
تأثیر برنامه های جنسی بر دو گروه مطرح است : کودکان،نوجوانان و بزرگسالان.
وسایل ارتباط جمعی بر اعصاب و روان انسان ها تأثیر می گذارند. موجبات آمادگی آنان را در انجام رفتاری کنترل نشده،غیر اجتماعی و منافی اخلاق فراهم می آورند.

با نهایت احترام