در زمينۀ فرهنگ­سازي، جهت­دهي، برجسته­سازي و هنجارآفريني در عرصه­هاي عملي و كاربردي، بايد به نكات عمده و اصلي توجه و عنايت شود كه عمدتاً از اين قرارند:

1ـ ساختار موضوع ترويجي، با مباني ارزشي قوي ديني و رسوم نهادينه شدۀ عمومي، منافات نداشته باشد.

2ـ حتي­المقدور نشأت گرفته از تعاليم ديني و قومي باشد و يا با آن­ها قرابت و هم­خواني داشته باشد.

3ـ بر خلاف موازين عقلي و منطقي جلوه نكند.

4ـ ضرر و زيان آشكاري را متوجه مخاطبان نسازد.

5ـ از طريق رسانه­هاي مورد اعتماد پخش و نشر شود.

6ـ از زبان و قلم و اشاره رهبران فكري، مذهبي و اجتماعي شناخته شده و از طرف فرد قابل اعتماد، بيان و نوشته شود و يا مورد تأييد و تنفيذ قرار گيرد.

7ـ در اذهان مخاطبان، فايده­اي از آن متصوّر شود.

8ـ رفتار عاملان فرهنگ­ساز و مروّجان ارزش­هاي جديد، تصنّعي نبوده و سرشار از اعتماد به نفس باشد كه لازمۀ آن اين است كه آن­ها خود به حقانيت موضوع، اعتقاد راسخ داشته و به آن مؤمن باشند.

9ـ از راز و رمزهاي گفتاري، نوشتاري، علائم، نشانه­ها و ظرفيت­هاي هنري به خوبي استفاده شود.

10ـ از طريق گفت­وگو، مذاكره و ارتباط دو سويه غفلت نشود، از تك­گويي و روش­هاي عامرانه پرهيز شود تا با مفاهيم، تفاهم حاصل شود

merci