همچون تمام انديشه ها و مكاتبي كه وارد آزمون و تجربه تاريخي مي شوند، نظريه انتقادي مكتب فرانكفورت نيز خاصه پس از وقايع دهه ۱۹۶۰ و اوايل دهه ۱۹۷۰ كه مقارن بود با مرگ آدورنو و هوركهايمر ، از داخل دچار تغيير شد.

نسل دوم نظريه پردازان انتقادي با ارزيابي انتقادي منتقدان، مكتب فرانكفورت را با فضاهاي جديدي آشنا كرد. شاخص ترين انديشمند اين دوره هابرماس بود. تحليل او از فرايندهاي ارتباط، به عنوان روايتي گفتماني- نظري از شالوده هاي هنجاري كنش، تحليل سلطه به عنوان «ارتباط به طور سيستماتيك تحريف شده»، از عمده ترين نظريه هاي اوست. هابرماس براساس پراگماتيسم اجتماعي خويش، كه بر دستيابي به توافق تأكيد مي كند، برآن است تا «پتانسيل عقلاني كنش ارتباطي» را آزاد ساخته و راهي براي خروج از بحران باز كند. هر چند هابرماس و هم نسلي هايش همچنان در حوزه دانش - سخن فلسفي و اجتماعي - حضور دارند، آنچنان كه جوئل اندرسون
خاطرنشان ساخته است، بازنشست شدن وي به سال ۱۹۹۴ نشانه اي است بر پايان سلطه نسل دوم نظريه انتقادي. امروزه نسل سومي از دل نظريه نو انتقادي متولد شده كه مسير مكتب فرانكفورت را به جهات ديگري هدايت مي كند. اين پروژه را اكسل هانت رهبري مي كند. امروز كمتر كسي هست كه بخواهد نقش لوكاچ را در حوزه نقد ادبي و سخن زيبايي شناسانه يا جامعه شناسي فرهنگ ناديده بگيرد و همچنين است تأثير انكار ناپذير انديشه گرامشي بر بخش عظيمي از سخن سياسي - فلسفي قرن بيستم. اثر حاضر، مجموعه گفتارهايي است درباره مار كسيسم غربي و انديشه گران عمده آن با تأكيد بر جريان موسوم به مكتب فرانكفورت و اعضاي اصلي اش. نويسندگان گفتارها، متفكراني اند كه بعضاً خود در همين جنبه به شاخه هاي مختلف دانش فلسفي و اجتماعي
پرداخته اند.