بیت اول:
سالها دل من به دنبال جام جهان نمایی(جمشید جامی داشت که به آن جهان نما میگفتند) بود که بتواند در آن اسرار هستی را ببیند،غافل از اینکه دل من خودش همان جام جهان نما بود.
بیت دوم:
دل من به دنبال مرواریدی بود (معرفت) که در صدف دنیا جا نمی گرفت،و آن را از کسانی طلب میکرد که در دریای معرفت الهی شنا کردن را بلد نبودند.
بیت سوم:
مشکل خودم را با مرشد و راهنمایی در میان گذاشتم،که او با چشم بصیرت بین خودش تمام مشکلات را حل می کرد.
بیت چهارم:
گفتم: از چه زمان خداوند این دل آگاه را به تو داده؟گفت:از آن روز که خداوند داشت آسمان ها را خلق می کرد.
بیت پنجم:
انسان نا آگاهی با اینکه خداوند در همه احوال با اوست(ما از رگ گردن به انسان نزدیک تریم)،چون نمی دید خدا را،از راه های مختلف به دنبال خدا می گشت.
بیت ششم:
این همه فلسفه بافی هایی که عقل برای رسیدن به خداوند انجام میدهد،در مقابل کارامدی عشق مثل اعتبار گوساله ی سامری در مقابل معجزات حضرت موسی است،یعنی عشق برای رسیدن به خداوند بهتر از عقل است.
بیت هفتم:
آن یاری که دار به وجودش افتخار کرد،گناهش این بود که اسرار الهی را فاش کرد.(منصور حلاج در زمان خلفای عباسی بود که انا الحق گفت دارش زدند)
بیت هشتم:
اگر لطف خدا شامل حال من و شما شود،ما هم میتوانیم معجزات حضرت عیسی را داشته باشیم.
بیت نهم:
گفتم پیچش موی زیبا رویان برای چیست؟حافظ از دل خود گله مند بود(عاشق شده بود)(این بیت حذف می باشد)