شاداب سازی، هم فیزیکی است هم روانی

شاداب سازی مدارس فقط رنگ آمیزی کلاس های درس، چیدمان متفاوت میز و نیمکت ها، آویختن پرده های نو و خوشرنگ به پنجره ها یا بزک کردن ظاهری فضای مدرسه نیست، بلکه این روح مدارس است که نیاز به شاداب شدن دارد. البته شکی نیست تغییر فضا و زیبا و مجهز شدن آن در تغییر روحیه دانش آموزان موثر است، اما مهم تر این است که این تغییر در ذات سیستم آموزشی به وجود بیاید؛ سیستمی که قادر است آدم های شاد تولید کند، نه این که با نو کردن تجهیزات و فضا منتظر ایجاد شادی و نشاط بنشیند.

آدم شاد کسی است که احساس شادی می کند، شادی نیز نوعی احساس امنیت است که فرد را به این احساس می رساند که زندگی به طورکلی بخوبی می گذرد. کسی که بانشاط است و شاد زندگی می کند، خوشبین است، به خودش احترام می گذارد و احساس تسلط بر سرنوشت خویش دارد. چنین آدمی می تواند نشاط را به فضای اطرافش اشاعه دهد و شادی متقابل را از پیرامونش بگیرد.

این رابطه دو طرفه چیزی است که مدارس به آن نیاز دارد. برای دانش آموزی شاد باید مدرسه ای شاد داشت و برای مدرسه ای شاد باید نظام آموزشی شاد و پویا داشت. برای داشتن چنین سیستمی باید معلمانی شاد نیز داشت، کسانی که قادرند بذر تفکر، خلاقیت، دقت و تیزبینی را در وجود دانش آموزان بکارند و حس زندگی، شاد زیستن و لذت آموختن را به آنها منتقل کنند. اینها همگی اضلاع شاداب سازی مدارس است که اگر از یکی از آنها غفلت شود، طرح شاداب سازی در حد تغییر رنگ کلاس ها، نو شدن نیمکت ها و آویخته شدن تخته های هوشمند به دیوارها خلاصه می شود.

سلام و متشکرم