يكي از مهمترين دغدغه ها و نگراني هاي سالهاي پاياني عمر فيلسوف نامدار ، كارل پوپر ( 1994-1902 ) تلويزيون و تاثير آن بوده است . پوپر ، اين رسانه جهاني را سبب گسترش انحطاط اخلاقي و فساد بشريت ميدانست چنانكه در مصاحبه با جيانكار لوبورتي ، در سال 1992 ، به صراحت آظهار كرد تلويزيون موجب افزايش جرائم ف از دست رفتن احساس زندگي و انحطاط شده است . او تا آنجا پيش ميرود جنگها و خشونتهاي افسارگسيخته كنوني را از تاثيرا مخرب تلويزيون ميشمرد . اگر چه از چنين انديشمند و فيلسوف علم ابطال گرايي ارائه چنين فرض هائي بدون استناد علمي ف دور از انتظار است .

با اين حال بيش از 2 دهه است كه صاحبنظران ارتباطات ، به ديدگاهي روي آورده اند كه به نظر ميرسد با گسترش آن ، ميتوان از تاثيرات منفي رسانه ها پيشگيري كرد . اين ديدگاه ، به طور كلي ؛ راه هرگونه ارتباط رسانه اي را برخورداري از « سواد رسانه اي – Media Literacy ) يا ( آموزش رسانه اي – Media Education ) ميداند .