قدمت روابط فرهنگی ایران و لهستان در حقیقت به مانند روابط سیاسی دوجانبه به قرن پانزدهم میلادی بر می گردد.
در این ارتباط شاید بتوان وجود صنایع دستی و فرش های ایرانی در دربار و در بین شاهزادگان لهستانی را نشانه ای از وجود این مبادلات و ارتباطات فرهنگی دانست. این ارتباطات به موازات مناسبات سیاسی دوجانبه در طول دوره های مختلف تاریخی تا دوره معاصر ادامه یافته است.در همین ارتباط می توان یکی از تاثیرات مهم این مناسبات را در تاسیس و راه اندازی موسسه تدریس زبان فارسی در سال 1820 در دانشگاه یاگلونی کراکوف برشمرد.بخش دیگر همکاری های فرهنگی دوجانبه با ورود صد و بیست هزار آواره لهستانی جنگ جهانی دوم به ایران در سال 1942 و استقبال و میزبانی دولت و مردم ایران از آنها ایجاد گردید.
البته مناسبات فرهنگی دو کشور در سال 1347 با امضای اولین موافقتنامه فرهنگی بین دولت وقت ایران و لهستان شکل رسمی و قانونی به خود گرفت که تاکنون بعنوان بستر اصلی همکاری های فرهنگی دوجانبه عمل نموده است.این سند بعدها با امضا برنامه اجرایی مبادلات علمی و فرهنگی میان جمهوری اسلامی ایران و جمهوری لهستان و تمدید آن مطابق با نیازهای فرهنگی دو کشور تجدید گردید.
تقريباٌ مدت هر موافقتنامه 5 سال مي باشد كه به طور خودكار براي دوره پنج ساله تمديدخواهد شد، مگر اينكه هريك از طرفين با ارائه ابلاغيه قبلي حداقل شش ماه پيش از پايان مهلت موافقتنامه، طرف مقابل را از تصميم خود مبني بر فسخ آن مطلع كند.
جمهوري لهستان و جمهوري اسلامي ايران در سال 1392 تصميم به عقد موافقتنامه جديدي گرفته اند كه مراحل اوليه( بررسي بندهاي مطرح شده از سوي دو كشور و اصلاح موافقتنامه ي قبلي) آن در حال انجام است.
مهمترین زمینه های همکاری فرهنگی در سند مبادلات علمی و فرهنگی را می توان همکاری های دانشگاهی ، اعطای بورس های کوتاه مدت ، همکاری جهانگردی ،حفظ ميراث فرهنگي، برگزاری هفته های فرهنگی، فیلم ، فيلمسازي و توليد مشترك،نمايش،مشاركت در فستيوال هاي فيلم بين المللي،برگزاري نمايشگاه، كنسرت،تئاتر، نمایشگاه های عکس و ساير رويدادهاي فرهنگي دانست . علاوه بر اینها نباید از نظر دور داشت که حضور قابل توجه دانشجویان ایرانی در دانشگاه های لهستان و همچنین اقلیت ایرانی موجود در این کشور به همراه جامعه کوچک مسلمانان تاتار و مهاجر از دیگر کشورها از جمله پیوندهای فرهنگی دیگر دو کشور به شمار می روند