در ایران مسئله توریسم ( گردشگر) تاکنون جایگاه واقعی خود را نیافته است و علیرغم موقعیت مناسب و مساعد جغرافیای بین دنیای شرق و غرب و وجود بسیاری از مواهب طبیعی، فرهنگی و اسلامی و انواع جاذبه های قابل عرضه به بازارهای توریستی بین المللی، درآمد ارزی ایران از این بابت بسیار ناچیز بوده و قابل توجه نمی باشد. نگاهی گذرا به فعالیت های توریستی ایران در گذشته حاکی از آن است که سیاست ها استعماری در جریان جهانگردی کشور نیز همانند سایر فعالیت های اقتصادی تاثیر گذار بوده و مانع از شکل گیری آن می شد. و وابستگی اقتصادی کشور به اقتصاد تک محصولی نفت بخش کشاورزی را به رکود کشاند و موجب مهاجرت روستائیان به شهر شده اما امروزه با توجه به اینکه جمعیت کشور رو به افزایش است و درآمد حاصله از نفت رو به کاهش نهاده و بهره برداری بیش از حد عادلانه نیست می بایست بخش سومی به عنوان صنعت توریسم را بدان افزود چرا که نیاز به سرمایه گذاری کم تری نسبت به بخش کشاورزی دارد.
برنامه ریزی و مدیریت توسعه گردشگری با توجه به اهداف و اصول توسعه پایدار گردشگری، دانش میان رشته ای به شمار می آید که به همکاری رشته های گوناگون علمی و همکاری نهادها گوناگون مسئول در توسعه و عمران شهری نیازمند است. جوهر برنامه ریزی و مدیریت گردشگری شهری شناسایی منابع و عوامل موثر در توسعه ی گردشگری استفاده بهینه و پایدار آن هاست که در راستای تامین نیازهای فراغتی عامه شهروندان و بازدید کنندگان در مقایس محلی، ملی ، و فرا مل به کارمی رود.
بنابراین محورهای اصلی برنامه ریزی و مدیریت گردشگری به تعیین سلسله مراتب برنامه ریزی و گردشگری تعیین مقیاس برنامه ریزی شناسایی عوامل اصلی موثر در توسعه گردشگری و تدوین سیاست ها و روش های نگهداری ظرفیت منابع گردشگری مربوط می شود که در این میان مدیریت شهری نقش بسیار مهم و موثری را در ایجاد هماهنگی و تعادل و تعامل در این نهاد موثر بر عهده خواهد داشت. برای رسیدن به اهداف توسعه پایدار گردشگری باید بدانیم که چه مشکلات و تنگناهایی در مسیر این توسعه قرار دارد.