تعريف حکومت:
حکومت هم به معني عمل حکم راندن و هم به معني مجموعه نهادهاي مجري احکام به کار مي‌رود. کاويژه‌ي اصلي حکومت وضع قوانين و اجراي آن‌هاست. حکومت و نهادهاي حکومتي جديد جز کارويژه‌هاي اوليه يعني وضع و اجراي قوانين به منظور حفظ نظم و امنيت و تأمين عدالت قضايي، وظايفي در زمينه توسعه و تإمين رفاه اجتماعي نيز به عهده گرفته‌اند. وضع و خرج هزينه‌هاي عمومي و بودجه‌گذاري، تأمين درآمدهاي حکومتي از منابع مختلف و انجام خدمات عام‌المنفعه جزئ فرايند حکومت کردن در جوامع امروزي است. نوع حکومت به شيوه‌ي اعمال قدرت و نوع رابطه‌ي ميان نهادهاي حکومتي و گروه‌هاي اجتماعي و افراد بستگي دارد.
ماهيت حکومت همه جا يکسان و مبتني بر اطاعت است. در قديم حاکمان ادعاي استفاده‌ي انحصاري از زور در جامعه را به عنوان نايب، نماینده، نظر کرده، سايه‌ي (ظل الله) و حتی پسر خداوند در روي زمين براي مردم توجيه مي‌کردند ولي در دنياي مدرن اصل بر رضايت همگاني و «حکومت قانوني» است يعني استفاده‌ي قانوني از قدرت و زور در جامعه.
حکومت مشروطه و مشروطيت(Constitutional Government):
رژيم سياسي يا حکومتي است که دامنه‌ي کاربرد قدرت در آن محدود به حدود قانوني است و به همين دليل در برابر مفهوم حکومت استبدادي و ديکتاتوري قرار دارد. به عبارت ديگر حکومت مشروطه برابر با «حکومت قانون» است. در اين معنا قانون عبارتست از مجموعه‌ي تدوين شده و همبسته از اصول و احکام که از سويي حدود کردار افراد، گروه‌ها و سازمان‌ها و از سوي ديگر حدود کاربرد قدرت حکومت را تعريف و مرزبندي مي‌کند و همچنين وظيفه ها و تکليف‌هاي آنها را نسبت به يکديگر برمي‌شمرد.
قانون اساسي: عالي‌ترين شکل حکومتِ قانون که قوانين ديگر از آن سرچشمه مي‌گيرند قانون اساسي است که در نظام مشروطه شکل سازمان دولت، ارگان‌هاي اصلي آن و حقوق اساسي افراد و جامعه را تعيين و تعريف مي‌کند.
همچنين از آنجا که حکومت مشروطه نظامي است «قانوني» و قانونگذاري اساس آن است، وجود آن با ‌پارلمان و پارلمان‌داري قرين است. حکومت مشروطه به دو صورت وجود دارد: جمهوري و سلطنتي.