آنچه امروز به عنوان هنر موسیقی سر زبان ها افتاده در اصل صنعت موسیقی است که متاسفانه با تولید انبوه رو به رو شده و کیفیت خود را روز به روز بیشتر از دست می دهد.تاثر بیشتر زمانی رخ می دهد که موسیقی سخیف با استقبال چشمگیری مواجه می شود که مخاطبین این آثار در بین اهالی موسیقی مخاطب عام نام دارند.هواداران آن دسته از موسیقی که از نظر ترانه،ملودی،تنظیم و حتی صدای خواننده در جایگاه پایینی قرار دارند و قسمت اعظم موسیقی ما را اشغال کرده اند.این نوع آثار به حال و هوای روزمره مردم نزدیک است اما هیچ آینده را برای آنها متصور نیست و عمر هنرشان بیش از چند ماه نیست.متاسفانه موسیقی پاپ فاخر ما با استقبال کمی رو به رو می شود و مخاطب خاص خود را دارد و کم بودن مخاطبین تهیه کنندگان را به سمت و سوی بازار موسیقی و کسب درآمد روانه کرده.فاصله مردم ما با هنر زیاد نیست آنچه به اسم هنر به خورد مردم داده می شود آنگونه که باید و شاید از عهده رسالت خود بر نمی آید.اصولا کانال ارتباطی موسیقی و مخاطبینش راه سالمی نیست و ما نمی توانیم بخواهیم چیزی که از راه ناصحیح می گذرد نهایت صحیحی داشته باشد.همه چیز را کنار هم قرار بدهید،موسیقی غلط،مخاطب کم سواد در حوزه موسیقی،تهیه کنندگانی که دلشان به حال هنر نمی سوزد،محدودیت های موسیقی در کشور و خیلی چیزهای دیگر.با این تفاسیر نمی توان از هنر موسیقی توقع داشت به رسالت خود عمل کند.