به مجموعه طرح‌ها و نقشه‌هایی که معماران برای ارائه ایده خود استفاده می‌کنند، ترسیمات معماری گفته می‌شود. این ترسیمات فواید بسیاری برای معماران و دیگر افراد دارد، به زبان دیگر هسته معماری، خلق کردن تصویری است که در آن مجموعه مفاهیم، فرآیندها و فضا با هم ارتباط برقرار کنند، و ترسیمات معماری به این مهم کمک می‌کند. در ادامه با تاریخچه پرسپکتیو در معماری بیشتر آشنا می‌شویم.

در طول تاریخ معماران همواره به دنبال توسعه این ترسیمات بوده‌اند، که بتوانند به کمک آنها ارتباط بهتری بین طرح و مردم برقرار کنند. این ترسیم‌های به طور معمول شامل پلان، نما، برش از ساختمان، ترسیم جزییات ساختمان و پرسپکتیو هستند.

پلان، نما و برش ترسیماتی هستند که در واقعیت هیچ وقت نمی‌توان ساختمان را به آن صورت دید، ولی پرسپکتیو به شما درک نزدیک‌تری نسبت به حقیقت ساختمان ارائه می‌دهد.

پرسپکتیو خطی، یک راه حل وابسته به ریاضیات است که به کمک آن می‌توان تصویری از فضا و فاصله را در یک سطح صاف دید. قدمت این روش به سال هزاروچهارصد میلادی، در فلورانس ایتالیا برمی‌گردد. فیلیپو برونولسکی معمار و هنرمندی بود که اصول اولیه پرسپکتیو را شرح داد و پس از او لئون آلبرتی، معمار رنسانس، این اصول را به رشته تحریر در آورد.

در زندگی‌نامه برونولسکی اینطور می‌خوانیم که او پس از طراحی پلان‌ کلیسای سنتو اسپیریتو در فلورانس، ازین راه حل (پرسپکتیو) برای نشان دادن ساختمان پس از ساخت، به کارفرما کمک گرفت.

اکنون ما می‌توانیم تصویر اول (ترسیمات ارائه شده از کلیسا) و تصویر دوم (عکس از کلیسا ساخته شده) را مقایسه کنیم و تاثیر این تکنیک را در به تصویر کشیدن واقعیت فضایی ببینیم.