پروژه کاربینی
“Thank You, Ma'mعنوان:
by Langston Hughes
استاد راهنما:خانم شهبازی
دانشجو:مهری وفائی
“Thank You, Ma'm”
by Langston Hughes
She was a large woman with a large purse that had everything in it but hammer and nails. It had a long strap, and she carried it slung across her shoulder. It was about eleven o’clock at night, and she was walking alone, when a boy ran up behind her and tried to snatch her purse. The strap broke with the single tug the boy gave it from behind. But the boy’s weight and the weight of the purse combined caused him to lose his balance so, intsead of taking off full blast as he had hoped, the boy fell on his back on the sidewalk, and his legs flew up. the large woman simply turned around and kicked him right square in his blue-jeaned sitter. Then she reached down, picked the boy up by his shirt front, and shook him until his teeth rattled.
After that the woman said, “Pick up my pocketbook, boy, and give it here.” She still held him. But she bent down enough to permit him to stoop and pick up her purse. Then she said, “Now ain’t you ashamed of yourself?”
Firmly gripped by his shirt front, the boy said, “Yes’m.”
The woman said, “What did you want to do it for?”
The boy said, “I didn’t aim to.”
She said, “You a lie!”
By that time two or three people passed, stopped, turned to look, and some stood watching.
“If I turn you loose, will you run?” asked the woman.
“Yes’m,” said the boy.
“Then I won’t turn you loose,” said the woman. She did not release him.
“I’m very sorry, lady, I’m sorry,” whispered the boy.
“Um-hum! And your face is dirty. I got a great mind to wash your face for you. Ain’t you got nobody home to tell you to wash your face?”
“No’m,” said the boy.
“Then it will get washed this evening,” said the large woman starting up the street, dragging the frightened boy behind her.
He looked as if he were fourteen or fifteen, frail and willow-wild, in tennis shoes and blue jeans.
The woman said, “You ought to be my son. I would teach you right from wrong. Least I can do right now is to wash your face. Are you hungry?”
“No’m,” said the being dragged boy. “I just want you to turn me loose.”
“Was I bothering you when I turned that corner?” asked the woman.
“No’m.”
“But you put yourself in contact with me,” said the woman. “If you think that that contact is not going to last awhile, you got another thought coming. When I get through with you, sir, you are going to remember Mrs. Luella Bates Washington Jones.”
Sweat popped out on the boy’s face and he began to struggle. Mrs. Jones stopped, jerked him around in front of her, put a half-nelson about his neck, and continued to drag him up the street. When she got to her door, she dragged the boy inside, down a hall, and into a large kitchenette-furnished room at the rear of the house. She switched on the light and left the door open. The boy could hear other roomers laughing and talking in the large house. Some of their doors were open, too, so he knew he and the woman were not alone. The woman still had him by the neck in the middle of her room.
She said, “What is your name?”
“Roger,” answered the boy.
“Then, Roger, you go to that sink and wash your face,” said the woman, whereupon she turned him loose—at last. Roger looked at the door—looked at the woman—looked at the door—and went to the sink.
Let the water run until it gets warm,” she said. “Here’s a clean towel.”
“You gonna take me to jail?” asked the boy, bending over the sink.
“Not with that face, I would not take you nowhere,” said the woman. “Here I am trying to get home to cook me a bite to eat and you snatch my pocketbook! Maybe, you ain’t been to your supper either, late as it be. Have you?”
“There’s nobody home at my house,” said the boy.
“Then we’ll eat,” said the woman, “I believe you’re hungry—or been hungry—to try to snatch my pockekbook.”
“I wanted a pair of blue suede shoes,” said the boy.
“Well, you didn’t have to snatch my pocketbook to get some suede shoes,” said Mrs. Luella Bates Washington Jones. “You could of asked me.”
“M’am?”
The water dripping from his face, the boy looked at her. There was a long pause. A very long pause. After he had dried his face and not knowing what else to do dried it again, the boy turned around, wondering what next. The door was open. He could make a dash for it down the hall. He could run, run, run, run, run!
The woman was sitting on the day-bed. After a while she said, “I were young once and I wanted things I could not get.”
There was another long pause. The boy’s mouth opened. Then he frowned, but not knowing he frowned.
The woman said, “Um-hum! You thought I was going to say but, didn’t you? You thought I was going to say, but I didn’t snatch people’s pocketbooks. Well, I wasn’t going to say that.” Pause. Silence. “I have done things, too, which I would not tell you, son—neither tell God, if he didn’t already know. So you set down while I fix us something to eat. You might run that comb through your hair so you will look presentable.”
In another corner of the room behind a screen was a gas plate and an icebox. Mrs. Jones got up and went behind the screen. The woman did not watch the boy to see if he was going to run now, nor did she watch her purse which she left behind her on the day-bed. But the boy took care to sit on the far side of the room where he thought she could easily see him out of the corner of her eye, if she wanted to. He did not trust the woman not to trust him. And he did not want to be mistrusted now.
“Do you need somebody to go to the store,” asked the boy, “maybe to get some milk or something?”
“Don’t believe I do,” said the woman, “unless you just want sweet milk yourself. I was going to make cocoa out of this canned milk I got here.”
“That will be fine,” said the boy.
She heated some lima beans and ham she had in the icebox, made the cocoa, and set the table. The woman did not ask the boy anything about where he lived, or his folks, or anything else that would embarrass him. Instead, as they ate, she told him about her job in a hotel beauty-shop that stayed open late, what the work was like, and how all kinds of women came in and out, blondes, red-heads, and Spanish. Then she cut him a half of her ten-cent cake.
“Eat some more, son,” she said.
When they were finished eating she got up and said, “Now, here, take this ten dollars and buy yourself some blue suede shoes. And next time, do not make the mistake of latching onto my pocketbook nor nobody else’s—because shoes come by devilish like that will burn your feet. I got to get my rest now. But I wish you would behave yourself, son, from here on in.”
She led him down the hall to the front door and opened it. “Good-night! Behave yourself, boy!” she said, looking out into the street.
The boy wanted to say something else other than “Thank you, m’am” to Mrs. Luella Bates Washington Jones, but he couldn’t do so as he turned at the barren stoop and looked back at the large woman in the door. He barely managed to say “Thank you” before she shut the door. And he never saw her again.
"متشکرم،خانم"
لنگستون هیوز
او زنی درشت اندام با یک کیف بزرگ بود که همه چیز در آن پیدا میشد، از شیر مرغ گرفته تا جان آدمیزاد. و کیف را از بند بلندی که داشت، به شانه می انداخت. ساعت حدودأ 11:00 شب بود، و او به تنهایی پیاده روی میکرد، که یک پسر بچه از پشت سرش رسید ومیخواست کیف او را بقاپد. بند با فشار کوچکی که پسرک از پشت سر وارد کرد، پاره شد . وزن پسرک و وزن کیف (باهم) باعث شدند که پسرک تعادلش رااز دست بدهد، به طوریکه، بجای اینکه از جایش بلند شود، با صدایی که انتظار میرفت زمین خورد، پسرک به پشت روی پیاده رو به زمین افتاد و پاهایش به هوا رفت . آن زن درشت اندام بدون دست پاچگی برگشت و لگد محکمی نثار نشیمنگاه پسرک که شلوار جین آبی پوشیده بود، کرد. سپس به پایین خم شد، و او را از یقه اش بلند کرد، وطوری تکانش داد که دندانهایش به هم می خوردند.
پس از آن زن گفت: " آی پسر، کیفو بردار و بده به من."
در حالی که او را هنوز نگه داشته بود. او را به اندازۀ کافی به سمت پایین برد که بتواند خم شود وکیف را بردارد.
سپس گفت: "حالا ببینم، تو از خودت خجالت نمی کشی؟"
در حالیکه یقه پسرک را محکم گرفته بود، پسر گفت: "بله خانم."
زن گفت: "برای چی میخواستی دزدی کنی؟"
پسر گفت: "من نمیخواستم بدزدم."
زن گفت: "دروغگو!"
همان موقع دو یا سه نفررد شدند،مکث کوتاهی کرده، وبه آنها نگاه کردند، و برخی به تماشایشان ایستاده بودند.
زن پرسید:"اگه ولت کنم، فرار میکنی؟"
پسر گفت:"بله خانم."
زن گفت: "پس ولت نمی کنم." و رهایش نکرد.
پسرک زمزمه کنان میگفت:"خیلی متاسفم، خانم، ببخشید"
"اوووهوم! صورتتم که کثیفه. فکر خوبی برای شستن صورتت به ذهنم رسید، مگه کسی رو تو خونه نداری که بهت بگه صورتتو بشور؟ "
پسرگفت:" نه خانم".
زن درشت اندام گفت:"خب پس امشب صورتت شسته میشه، و در حالی که پسرک وحشت زده را دنبال خود میکشید، در خیابان به راه افتاد.
پسر چهارده، پانزده ساله به نظر میرسید، لاغر ونحیف بود، و کفش های کتانی و شلوار جین آبی پوشیده بود.
زن گفت: " اگه پسر من بودی، راه درست رو از غلط بهت نشون میدادم . حداقل الان کار درست رو انجام میدم وصورتت رو میشورم. گرسنه ای؟ "
در حالیکه پسرک کشیده میشد، گفت: " نه خانم، فقط ولم کنید ."
زن پرسید:" وقتی اونجا پیچیدم دردت اومد؟"
"نه خانم."
زن گفت:" خودت این طورخواستی، اگه فکر میکنی به راحتی از دست من خلاص میشی، سخت در اشتباهی . وقتی حسابتو رسیدم، آقا کوچولو، دیگه هرگز خانم لولابیتس واشنگتن جونز رو از یاد نمی بری. "
عرق بر چهره پسرک نشست و شروع کرد به تقلا کردن. خانم جونز ایستاد، او را جلو کشید ویقه اش را گرفت، و او را به طرف خیابان کشید. هنگامی که به در خانه اش رسید، پسر را به داخل کشید، از هال گذشتند و وارد اتاق مبله بزرگی شدند که در انتها یک آشپزخانه کوچک داشت. زن برق را روشن کرد ودرب را باز گذاشت. پسرک میتوانست صدای خنده و صحبت کردن مستأجرین دیگر را درآن خانه بزرگ بشنود. برخی از آنها نیز دربهایشان باز بود، بنابراین او متوجه شد او و آن زن تنها نیستند. زن هنوز هم او را ازیقه اش در وسط اتاق نگه داشته بود.
زن گفت: "اسمت چیه؟"
پسر جواب داد:" راجر،"
زن گفت:"خب، راجر، برو دست شویی و صورتت رو بشور." در نتیجه بالاخره او را رها کرد. راجر نگاهی به در کرد سپس نگاهی به آن زن، دوباره نگاهی به در کرد و به سمت دست شویی رفت.
زن گفت:"بزار آب بره تا گرم شه، اینم حولۀ تمیز."
پسر در حالی که توی دست شویی خم شده بود پرسید: "میخوای منو ببری زندون؟
زن گفت :"نه، با اون صورت من تو رو هیچ جا نمی برم". "من تلاش میکنم تابتونم چیزی برای خوردنم تو خونه داشته باشم اونوقت تو میخوای کیف بغلی منوبدزدی! احتمالأ تا الانم شام نخوردی. خوردی(درسته) ؟ "
پسر گفت:"من تو خونه هیچ کسو ندارم".
زن گفت:"پس باهم میخوریم، مطمئنم گرسنه ای، حتمأچون گرسنه بودی میخواستی کیفمو بدزدی."
پسر گفت:"من یه جفت کفش جیر آبی میخواستم".
خانم لولا بیتس واشنگتن جونز گفت:"خب، تو نباید کیف منو به خاطر کفش جیر میقاپیدی، می تونستی ازم بخوای."
"خانم؟"
در حالیکه آب از صورت پسرک میچکید به زن نگاه کرد. سکوت طولانی فضا را پر کرد. سکوت بسیار طولانی شد و بااینکه اوصورتش را خشک کرده بود نمی دانست باید چه کند بنابراین دوباره صورتش را خشک کرد،پسرک نگاهی به اطراف کرد، نمیدانست چه اتفاقی قرار است بیفتد. در باز بود. می توانست به سرعت به سمت پایین هال برود. و بدود،بدود،بدود،بدود و بدود!
زن روی تخت نشسته بود. پس از مدتی گفت، "منم یه روزی جوان بودم وخیلی چیزها دلم می خواست که نمیتونستم به دست بیارم."
بازهم سکوت حاکم شد. پسرک دهانش راباز کرد(که چیزی بگه). ولی بعد اخم کرد، اما نمی دانست که اخم کرده.
زن گفت: "اوووهم! فکر کردی میخواستم بگم اما ، مگه نه؟ فکر کردی میخواستم بگم ، اما من کیف مردم رو ندزدیدم. خب، من نمیخواستم اینوبگم." مکث، سکوت. " من کارایی انجام دادم که نه تنها به تو پسرم، بلکه اگه خداهم نمیدونست بهش نمیگفتم. پس بشین تا یه چیزی درست کنم بخوریم. اگه اون شونه رو هم به موهات بکشی، قابل تحمل تر به نظر میرسی. "
در گوشه دیگری از اتاق پشت حفاظی شیشه ای، صفحه گازو یخدان بود. خانم جونز بلند شد و پشت حفاظ رفت. حالا دیگه نه مراقب پسرک بود که مبادا فرار کند و نه کیفش که روی تخت رها کرده بود. اما پسرک مراقب بود که در اتاق جایی دور از کیف بنشیند، جایی که فکر میکرد اگر خانم جونز میخواست به راحتی می توانست او را از گوشه چشمش ببیند. مطمئن نبود که خانم جونز به او اعتماد ندارد. ودرحال حاضر نمیخواست که زن به او شک کند.
پسرک پرسید: "آیا کسی رو نیازداری که به فروشگاه بره،مثلأ شیر یا چیز دیگه ای براتون بخره؟"
زن گفت:"من که چیزی نمی خوام، مگر اینکه خودت بخوای شیر بخوری. من میخواستم با کاکائویی که تو این قوطی داشتم شیر کاکائو درست کنم "
پسر گفت:" همون خوبه."
زن خوراک لوبیا و ژامبونی را که در یخدان داشت گرم کرد، کاکائو را آماده کرد و میز را چید. خانم جونز چیزی در مورد جایی که پسرک زندگی می کرد یا خانواده اش یا چیز دیگه ای که باعث خجالت او شود نپرسید. درعوض، در حالیکه غذا میخوردند در مورد کارش در آرایشگاه یک هتل که تا دیر وقت باز بود ،چگونگی کارش و اینکه زنهای متفاوتی با موهای بلوند، قرمز واسپانیایی می آمدند گفت. سپس نیمی از کیک 10 سنتی اش (ارزان قیمتش) را برید و برای او گذاشت. و گفت:"بیشتر بخور پسرم."
هنگامیکه غذا خوردنشان تمام شد خانم جونز بلند شد و گفت:"خب ، بیا این ده دلار رو بگیر برو برای خودت اون کتانی جیرآبی رنگ رو بخر. و دیگه، نه از کیف من آویزون شو و نه هیچ کس دیگه، چرا که کفش هایی که از راه شیطانی به دست می آید پاهات رو میسوزونه. حالا دیگه باید استراحت کنم، اما پسرم، امیدوارم از این به بعد درست رفتار کنی."
خانم جونز او را به سمت پایین هال، تا جلوی درب راهنمایی کرد و در را باز کرد. به خیابان نگاهی کرد و گفت:"شب بخیر! درست رفتار کن، پسرم!"
پسرک می خواست چیزی غیر از " متشکرم خانم" را به خانم لولا بیتس واشنگتن جونز بگوید، اما حتی نتوانست آن را هم بگوید بنابراین ایستاد و تنها با سرافکندگی به برگشتن آن زن درشت اندام به داخل خانه نگاه کرد. حتی به سختی موفق به گفتن "متشکرم" شد، قبل از آنکه او در را ببندد. و دیگرهرگز او را ندید.