زندگي نامه حافظ:

شمس الدين محمد،درخانواده اي آشنابه علوم ادب،به سال 726هجري قمري،درشيرازبه دنياآمد،جداو،ياپدرش،ازموطن خود(اصفهان ياتويسركان)،درزمان اتابكان فارس به شيرازآمدودرآنجاماندمادرش ازمردم كازرون بود.مسكن حافط،محله«شيادان» شيرازبودكه اين محله بامحله ي«مورستان»درزمان كريم خان زند،يكي شدومجاور«درب شاهزاده» قراردارد.حافظ قريب چهل سال درحوزه درس استادان آن زمان :«قوام الدين عبدالله»،«مولانابهاءالدين عبدالصمدبحرآبادي»،«ميرسيدشريف علامه گرگاني»،«مولاناشمس الدين عبدالله»و«قاضي عضدالدين عيجي»،حضوريافت وبه همين سبب،دراغلب دانش هاي زمان خودتسلط پيداكرد.
قرآن رابه چهارده روايت ازحفظ داشت وبدين سب،ونيزبه خاطرخوش خواني وموسيقي داني،به«حافظ»مقلب شد:
عشق ات رسدبه فريادگرخودبه سان حافظ قرآن زبر بخواني با چارده روايت دوبرادرحافظ
خواجه شمس الدين محمد حافظ شيرازي كه بزرگترين غزلسراي ايران بشمارميرودودرواقع معجزه شعروانديشه وعرفان وعشق آفرينش مي باشد .درفاصله بين چنگيز وتيموربدنيا آمديعني عصربي ثباتي وخون وخونريزي وكشت وكشتار.
خرابات درواقع همان شرابخانه بوده است كه ازابتدادرآثار سنايي نيز وجودداشته است.
سنايي مي گويد:تابت من قصد خرابات كرد
نفي مراشاهد اثبات كرد
علاوه برشرابخانه درصوفيه به معني خراب شدن نيز هست ،يعني خراب شدن صفات بد انساني وهر چه كه به يك مرد شخصيت كاذب ميدهد ، مانند ثروت ،علم ،شهرت ،مقام و...
برخي خرابات راكه همان خرابه باشد به معني محل عيش ونوش وخوش گذراني مي دانسته اندوبرخي ديگر آن رامحل خورشيد دانسته انديعني خورآباديعني اشراق يعني روشنايي يعني جايي كه گنج وجود داردواين گنج همان گنج انساني است معرفت است ،بي نيازي است وعشق است.