نقش رسانه­ ها در جنگ نرم تا آنجاست كه به گمان عده­اي، «جنگ نرم» همان «جنگ رسانه­ايي» است و رسانه­ها، يكي از مهم‌ترين ابزارها در جنگ نرم هستند. با تأملي اندك در ماهيت و كاركردهاي رسانه­ها در دنياي جديد، اين حقيقت را مي­توان فهميد كه رسانه­ها، مكمّل سياست و قدرت­اند و قابل جدايي از يكديگر نيستند. هرجا قدرتي است، حتماً در كنار آن رسانه­اي قوي نيز وجود دارد، و هر جا سياستي اثرگذار هست، همراه با آن رسانه­هاي اثرگذاري نيز ديده مي‌شود. رسانه­هاي صوتي، تصويري و نوشتاري، بهترين راه براي تغيير ذهنيت­ها، باورها و ارزش­هاي يك ملت­اند. به همين دليل، هزينه­هاي كشورهاي غربي در حوزه­هاي رسانه، بسيار سرسام‌آور و خيره‌كننده است.
برخي معتقدند امروزه اختيار جهان در دست كساني است كه رسانه­هاي قوي و اثرگذار دارند. در حال حاضر، قدرت بلا منازع رسانه­اي و تبليغاتي جهان، چهار كشور امريكا، انگليس، فرانسه و آلمان هستند. سرمايه­گذاران و گردانندگان اصلي رسانه­هاي بزرگ امريكا، افرادي همچون راكفلر، مورگان، مك كورميك، هوارد و ويليام رنداف‌اند. دو صهيونست معروف به نام­هاي روپرت مرداك و كوانرد بلاك، نه تنها مالكيت صدها روزنامه، مجله، مركز انتشاراتي و شبكه­هاي گوناگون راديويي و تلويزيوني را برعهده دارند، بلكه در بسياري از مراكز فيلم‌سازي و بنگاه­هاي چاپ و نشر نيز از جمله سهام‌داران عمده به شمار مي­آيند.
كيث روپرت مرداك، 21 درصد از سهام خبرگزاري رويترز، 25 درصد از سهام شبكه ماهواره­اي امريكا، 15 درصد از سهام هاليورد، 20 درصد از سهام بزرگ‌ترين چاپخانه جهان و 18 درصد از سهام شركت­هاي فيلم‌سازي و شبكه­هاي تلويزيوني قرن بيستم امريكا را در اختيار دارد. همين صهيونيست، يكي از چهار امپراتوري رسانه­اي جهان در مقطع كنوني به شمار مي­آيد. او شبكه‌اي تلويزيوني ـ كه مقر آن در هنگ كنگ است ـ راه­اندازي كرده كه جديدترين فيلم­هاي صهيونستي را كه بيشتر در زمينه روابط نامشروع جنسي، شيطان­پرستي و خشونت است، به زبان فارسي پخش مي‌كند.
شبكه روتيرز، آسيوشيتدپرس، يونايتدپرس و فرانس پرس، بيش از 55 هزار دفتر در سراسر جهان دارند و روزانه بيش از 55 ميليون كلمه به كشورهاي جهان مخابره مي­كنند و بيش از 85 درصد اطلاعات و اخباري كه در دنيا پخش مي‌شود، ساخته و پرداخته همين چهار غول خبري است. بيش از دوازده هزار روزنامه و مجله در سراسر دنيا از اين چهار غول خبري تغذيه مي­شوند. بخش برون‌مرزي بي‌بي‌سي در حال حاضر روزانه با ده­ها زبان زنده دنيا برنامه پخش مي­كند. اين شبكه بر خلاف ادعاي استقلال، به طور كامل از سوي دولت‌مردان انگليس مديريت، و حتي رئيس آن از سوي نخست‌وزير انگلستان منصوب مي‌شود. بخش برون‌مرزي صداي امريكا نيز در 175 كشور و با 45 زبان دنيا برنامه پخش مي‌كند. در دو دهه اخير، تعداد شبكه­هاي راديويي، تلويزيوني و ماهواره­ايي، 22 برابر شده است. ايالات متحده، صدها ميليارد دلار در زمينه­ي IT سرمايه­گذاري كرده است. اين بدان معناست كه بستر لازم را براي استفاده از رسانه­هاي جديد و فناوري اطلاعات بر ضد هر فرد، گروه يا كشوري فراهم آورده است.
از طرفي، ظهور اينترنت، ماهواره­ها، بنگاه­هاي بزرگ خبري، روزنامه­ها، شبكه­هاي راديويي و تلويزيوني، ايميل، موبايل و ديگر رسانه­هاي ارتباطي، زمينه ارتباط مستقيم، اثرگذار، سريع و تقريباً كنترل‌ناشدني با عموم مخاطبان را فراهم كرده است. اين ابزار كه روز به روز بر تنوع و پيچيدگي آنها افزوده مي‌شود، اين اقتدار و فرصت را به غربيان، به عنوان مبتكران و طراحان آنها داده است كه بتوانند افكار عمومي مردم را در سراسر دنيا تحت تأثير قرار دهند. آنان از راه توليد نرم‌افزارها و سخت­افزارهاي خاصي ـ كه فناوري‌هاي بالاي آن را در اختيار دارند ـ به راحتي مي­توانند در نهان‌خانه‌ افكار و ارتباطات اجتماعي و ديدگاه­هاي سياسي تك تك افراد نفوذ كنند.
به رغم نقش بي‌بديل رسانه­ها در فرهنگ‌سازي و ترويج حقايق اسلامي و ملي، متأسفانه نتوانسته­ايم به درستي از اين فرصت و عرصه استفاده كنيم. حتي رسانه ملي نتوانسته است هنرمندانه، واقعيت­هاي جامعه را بازتاب دهد. اگر رسانه ملي و ديگر رسانه­ها در جمهوري اسلامي مي­توانستند واقعيت­هاي علمي و فرهنگي جامعه را به صورت شايسته­اي منعكس كنند، در آن صورت اميد و نشاط در جامعه ما و بين ملت­هاي مسلمان چند برابر مي­شد و بسياري از معضلات، مشكلات و بحران‌هاي سياسي، اقتصادي و علمي پيش نمي‌آمد. مقام معظم رهبري، حضرت آيت الله خامنه­اي، در ديدار با جمعي از نخبگان علمي كشور در اين باره فرمودند:
اگر صداو سيما مي­توانست همان جور كه تلويزيون فلان كشور غربي با يك سابقه و تجربه فراوان و با استفاده­هاي هنري دروغ­هاي خودش را راست جلوه مي­دهد، واقعيت كشور را درست منعكس كند، شما بدانيد امروز اميد نسل جوان، دل‌بستگي نسل جوان به كشورش، به دينش، به نظام جمهوري اسلامي­اش، به مراتب بيشتر از حالا بود. ايراد ما به صدا و سيما اين است كه اگر مي­توانست درست وضع كشور را منعكس كند، خيلي شعف و بهجت بينندگان، به مراتب بيشتر از آني مي­شد كه امروزه هست.