خط ميخي فارسي باستان
خطوط ميخي به خطوطي گفته مي‌شود كه شكل نشانه‌هاي آن به صورت ميخ‌هاي كنده شده باشد. اين خطوط در جهان معمولاً از چپ به راست نوشته مي‌شدند و هجايي بودند،‌ يعني هر نشانه نشانگر حرفي بي صدا (صامت) به همراه صدايي(مصوت)بود كه به آن اضافه مي‌شد به همين دليل تعدادنشانه‌هاي خطوط ميخي بسيار زياد بود.
مهد اين خطوط در بين‌النهرين (عراق كنوني) بود ولي در جنوب غربي ايران كه از هزاره سوم ق.م نام عيلام داشت نيز رواج داشت . در ايران در زمان هخامنشيان و به ويژه در دوران پادشاهي داريوش بزرگ و به دستور او خطي ابداع شد كه نام خط ميخي فارسي باستان را يافت . به فرمان داريوش اين خط براي نگارش بر سطوح سختي مانند صخره‌ها و ديوارها و براي بيان گفته‌هاي شاهان اختراع شد.
اين خط 36 نشانة اصلي به همراه چند انديشه نگار دارد و در اين خط واژگاني با ميخي كج از هم جدا مي‌شد كه براي خواننده كلمه را ساده‌تر مي‌كرد . تعداد ميخهاي هر نشانه نيز به نسبت خطوط ميخي بين‌النهريني كمتر بود. هنگامي كه كتيبه‌اي مي‌نگاشتند كلمه را هر جا خط تمام مي‌شد مي‌شكستند وبقيه آن را از ابتداي خط بعد مي‌نوشتند.
نمونه‌هاي خط ميخي فارسي‌باستان را مي‌توان در بيستون، تخت جمشيد،‌نقش رستم ،‌كوه الوند و ديگر جاها يافت.

ندا روار
منبع : ابوالقاسمي، زبان باستاني ايران (فارسي باستان )ج1،انتشارات سمت ،

سلام وتشکر